Marchewka się nie opłaca?

Kiedy Jamie Oliver zdobywał w Polsce popularność, w naszych TV pojawił się jeden z jego programów, w którym zacięcie walczył on z gastronomiczną ignorancją wszczepianą dzieciakom w stołówkach brytyjskich szkół. Oglądałam ten program z, za preproszeniem, rozdziawioną buzią, bo nie mogłam uwierzyć, że tak koszmarne, przepraszam, skretynienie jest możliwe w jednej z najbardziej podstawowych kwestii jaką jest wyżywienie najmłodszych.

Wyciągnęłam z tego wiele różnych wniosków, o których jeszcze kiedyś na pewno napiszę, dzisiaj jednak chciałam podzielić się jednym. Pomyślałam wtedy tak: jak to dobrze, że mieszkam w Polsce, gdzie społeczna świadomość jest dużo wyższa, gdzie organiczne warzywa to nie wielkie halo, tylko produkt szeroko i łatwo dostępny, itd. itp.

Niedawno nawet w WO czytałam artykuł Agnieszki Kręglickiej o tym, jak wybierała szkołę dla swojego potomka kierując się między innymi wyżywieniem, jakie szkoła oferuje swoim uczniom. Wydźwięk tego tekstu był bardzo pozytywny. Udało się znaleźć dobrze rokującą szkołę, autorka podała kilka prostych przepisów na odżywcze potrawy i wspomniała o projekcie UM Warszawy, który w ramach akcji „Wiem, co jem” przygotował książkę „Propozycje posiłków dla dzieci w przedszkolach i szkołach”. Książce towarzyszyć mają szkolenia itd, tylko nie wiem na jakim ten projekt jest etapie. W każdym razie pomyślałam sobie : jest super! Nie trzeba u nas Jamiego, żeby działy się takie pozytywne rzeczy. I przez parę dni w to wierzyłam.

Do dziś.

W dzisiejszym dodatku lokalnym (czyli lubelskim) do GW przeczytałam artykuł, który mnie wkurzył (tu drugi, już z wydania głównego). W zasadzie nie sam artykuł, ale kuriozalna sytuacja, która sprowokowała jego powstanie. O co chodzi? Agencja Rynku Rolnego z ramienia Ministerstwa Rolnictwa prowadzi program „Owoce w szkole”. Program miał polegać na tym, aby w szkolnych stołówkach co 2, 3 dni rozdawać dzieciom zdrowe drugie śniadania, czyli pakiecik świeżych owoców i warzyw, plus sok. Brzmi racjonalnie i prosto prawda? Cała akcja miała ruszyć właśnie teraz, ale okazało się, że szkoły nie mają z kim współpracować.

Dostawcy, mimo wstępnego zainteresowania akcją zaczęli się wycofywać, argumentując to niską opłacalnością, czy też totalnym brakiem opłacalności udziału w akcji. Skąd ta niechęć? Otóż według przepisów, mieliby oni dostarczać do szkół owoce i warzywa już umyte, pokrojone w zgrabne słupki i specjalnie opakowane. Jak wiadomo pokrojona chociażby marchewka traci swoje wartości odżywcze bardzo szybko. Dlatego dostawy, aby cała akcja miała sens, musiałyby się obdywać często. Dodatkowo, dostawcy narzekają, że nie mają maszyn pakujących, a takie kosztują kilkaset tysięcy PLN… Jednym słowem, gra nie warta świeczki.

Efekt? Dzieci, które jeśli chodzą do zwykłej normalnej szkoły, wiadomo jakie mają posiłki (choć oczywiście chwalmy Pana, że w ogóle mają ciepłe posiłki!) nie dostały zdrowych drugich śniadań (nie wspomniałam, że miały być one darmowe, finansowane z budżetów unijnych i rządowych).

No i wszytsko właściwie jest w normie. Ktoś chciał dobrze, nie udało się, jak zwykle. Tylko, że mnie to szczerze wkurza. Bo dlaczego szkoły nie mogłyby sobie same pokroić tych warzyw? Dlaczego dzieciaki nie miałyby się nauczyć, że owoce trzeba dokładnie myć (i przy okazji – dlaczego trzeba to robic?) Dlaczego trzeba to wszytsko pakować, jakby nie było wystarczającego problemu z opakowaniami? Dlaczego tak prosty zabieg jak podanie maluchowi marchewki, rozbija się o „nierentowność”, „niezgodność z przepisami”, przetargi, umowy, etc?

Wiem, że to są poniekąd pytania retoryczne. Nie mam jeszcze dzieci. Problem więc mnie nie dotyczy właściwie, ale wkurza mnie, że choć od czasów pozytywistów upłynęło wiele czasu. To znów jedyna praca, jaka ma sens to „praca u podstaw”.

Jeśli macie dzieci, które chodzą do szkoły, to dajcie im jutro marchewkę (wystarczy ją obrać, samo sobie pogryzie : ). Albo dajcie dwie. Tą drugą oddadzą koledze i akcja „Owoce w szkole” jednak się odbędzie. Sama z siebie.