Nowy Jork pojawia się nam i znika. Nieustannie przeplata się z naszym życiem. Kiedyś był jakimś wyśnionym, nieosiągalnym, egzotycznym rajem. Był letnią odskocznią od studenckiej rzeczywistości, był marzeniem, ciężarem i codziennością. Mateusz mieszkał tam przez prawie dziesięć lat swojego życia. Dla mnie to miasto zawsze było świętem. On znudzony i zmęczony, ja zachwycona. Wszystko w jednym, czyli klasycznie po nowojorsku.
Dziś rano Mateusz wylądował na JFK. Ja jestem w Polsce i trochę mi żal. Dlatego odkopałam zdjęcia z jednego z naszych wspólnych wyjazdów do NYC. Zrobiłam je analogowym aparatem, którego używałam wtedy pierwszy i ostatni raz, i chyba trochę szkoda. Pokazuję je Wam dokładnie takie, jakie są – żadnych filtrów i przeróbek. Tak trochę sentymentalnie.
Nowy Jork, lato 2009.
PS. Tak wiem, że tytuł posta jest pretensjonalny, ale nie mogłam się powstrzymać!
Lu is a foodie 
Tytuł wcale nie pretensjonalny, tytuł sentymentalny, tak jak chciałaś.
Lubię takie powroty, choćby umysłem właśnie, bywa że człowieka ponosi, emocje odżywają. Ale to przecież takie życiowe… :)
Saludos!
PolubieniePolubienie